Popodne kad si skriven u svojoj koži,
misliš o onom što te činilo sretnim,
onda prokuneš ljubav slikanu crnim –
sve tako jasno kockice kada složiš.
Ponekad za bol reči nisu dovoljne,
siva sećanja koja spopadnu noću,
raskrsnica i put što slika samoću –
da se zaluta mogućnosti su brojne.
Razmišljanje o jednom setnom pogledu,
neočekivan poslednji dan proleća –
kad se zatekneš u prijateljskom gnezdu.
Sva jednostavna i tako zagonetna
slika jednog sna – nje duša se priseća.
Prosto rečeno – priča nedovršena.
13/03/2022 at 6:40 am Permalink
Nedovršenost uvijek priziva sjećanja. Fino tkanje stihova.