Jutrom more

u moru kapljica rađa

onako tiho, mirno, da ih ne prene,

mile, plavokose, snene,

male sirene.

             .

U zrcaljenju dana

ples, smijeh i radost

jedina je hrana,

pa raspjevane, rasplesane,

vragolaste sirene

u podne,

postaju prave žene!

             .

Dozivaju sunce da se prene,

da krene,

da zapjevaju sve u jednom glasu

taj milozvučni timbar koji mami,

kojeg znatiželjan,

jedino se, stari ribar ne srami.

To  lice puno bora

ništa neće otrgnuti od mora,

kruha sa sedam kora.

Znaju sirene da doći će opet,

kao i svakoga dana,

znaju da upornost, njegova je mana.

                   .

Utonule, pritajene, dodijeljene

čekaju zlatnu užad,

čekaju ribara glad,

čekaju njegovih ruku rad.

                    .

Čekaju da odmjeri snagu

sa snagom žene mora,

gledaju, čude se, uče

dok im srce sve snažnije tuče,

deset prstiju punih čvora

sa snagom mora i bofora.

                    .

Grebe žena more, ne da djecu svoju

još jače vuče ribar mrežu na to’

i vidi, sirena u njoj, cijelo jato!

                        .

Ribara more iznova začuđuje,

opet zaluđuje

jer pušta svoje ljubimice

u pletene mreže svoje

da ga njihova ljepota obara,

da zanijemi od njihova timbara.

Zadivljen ljepotom

malih sirena, tog trena

ne primjećuje suze, žene mora,

što rastati se mora, čim stigne zora.

                     .

U svitanje, njena bol udara o stijene

no gle, suze postaju radosti njene!

Iz kapljica, kad jutro krene

opet, rađaju se, male sirene.