To što pišem o tebi da te nema
nije to poezija, samo su riječi
klonule
ne zamjeri kada sklanjam pogled
sa prazne stolice
jer nad njom sjenovita loza
previše šušti
ako zamijetim poznate stope    u                                                                                                                                                                                                                  bijelom pijesku
i ne osvrnem se
oprosti
svud oko sebe tragove slutim,                                                                                                                                                                            

to što pišem da te nema više
dok nebo dugu razodijeva
i ne znam
je li ti hladno    

među zvijezdama koje gore
 ni tko ti previja misli
i rane koje bole
prekrit ću bijelom svilom sjećanja
da iz jauka  cvjetove djetinjstva
barem
otrgnem.